-A więc tu się ukrywasz... -usłyszałem cichy pomruk i momentalnie skuliłem się bardziej- Wiesz, że przede mną nie uciekniesz, Isei? Starałem się go ignorować. Nie podniosłem nawet na niego wzroku. Nawet gdybym chciał, nie miałbym na to siły. Wszystko mnie bolało. I jeszcze ten jego głos. Był taki inny. To nie był mój Aron. To nie był mój kochany, opiekuńczy braciszek. Ktoś go musiał podmienić. To na pewno nie był on. -Isei-chan -zamruczał- spójrz na mnie, kotku. No, już. Bądź dobrym kociaczkiem.
Nie mogłem zobaczyć jego twarzy, ale mógłbym się założyć, że widniał na niej ten ironiczny, do tej pory mi nieznany, uśmieszek. Bałem się go. Starałem się powstrzymywać łzy, ale one, jakby nie zwracając na moje postanowienia uwagi, wypływały z moich, ciemnobrązowych oczu. Aron podszedł bliżej, a ja jeszcze bardziej skuliłem się w kącie. Objąłem się ramionami i załkałem głośniej i żałośniej, niż wcześniej.
Aron złapał mnie za ramiona. Moje ciało momentalnie przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Łzy bezustannie spływały po mojej twarzy. Nie miało znaczenia jak bardzo chciałem je zatrzymać, one żyły swoim życiem. Oczy Arona pociemniały i pojawił się w nich niebezpieczny błysk. On znów chce to zrobić. Ale ja nie chcę. Ja... Ja się boję... To tak boli... Ja nie potrafię... Bez problemu podniósł mnie z podłogi. Szarpałem się, kopałem, jednak mój brat był tym faktem niewzruszony. Rzucił mnie na łóżko. Syknąłem z bólu. Zanim zdążyłem wykonać jakikolwiek ruch, Aron przywiązał moje nadgarstki swoim krawatem do wezgłowia łóżka. Materiał nieprzyjemnie tarł wrażliwą skórę.
Nie starałem się już nawet powstrzymywać przezroczystych kropli, wypływających z moich oczu. Chociaż i tak wszystko co widziałem, było rozmazane, nie chciałem patrzeć na jego twarz. Tą, która teraz jest taka inna. Tą, której właściciel funduje taki ból. Tą, której już nigdy nie chcę widzieć. Aron usiadł na moich biodrach i zaczął poruszać swoimi. Nie wywołało to podniecenia. Tylko piekielny ból. Zaskomlałem cicho. Chłopak uznał to chyba za zachętę, ponieważ szybciej poruszał biodrami. Nie odczuwałem żadnej przyjemności. Aron położył dłoń na moim kroczu i zaczął je ugniatać. Błagałem o koniec tych tortur. Chłopak znajdujący się nade mną, wyraźnie miał inne plany.
Pozbył się swojej koszulki, która nawet nie wiem gdzie wylądowała. W rozpinanie mojej koszuli nawet się nie bawił. Rozerwał ją na strzępy. Wytyczał swoim językiem mokre ślady na moim torsie i szyi. Całą swoją siłą podciągnąłem kolana pod brodę, przez co Aron dostał w zęby. Zawyłem żałośnie. Chłopaka to nie ruszyło. -Nie chcesz się grzecznie bawić, Isei? Więc zrobimy to po mojemu... Niestety, mój starszy brat był silniejszy ode mnie. Ściągnął moje spodnie. Nie, wróć. On ich nie ściągnął, on je ze mnie zerwał, wręcz z brutalnością. Na ich tylnej części widniała jeszcze krew z wcześniejszej jego zabawy. Mój szloch było pewnie słychać w całym domu. Jak on może mnie tak krzywdzić? Chyba nigdy nie uzyskam odpowiedzi na to pytanie. Złapał moje kostki i przywiązał je do boków łóżka. Szybko pozbył się swoich spodni i bokserek. Miał ładne i umięśnione ciało, jednak teraz, nie chciałem go widzieć. Nie chciałem go znać. Powoli podszedł do łóżka. Pochylił się delikatnie nad moją twarzą. Pocałował mnie, a następnie usiłował wsadzić swoją męskość w moje usta. Zacisnąłem wargi jak najbardziej mogłem. Uchyliłem je lekko, kiedy poczułem metaliczny smak w jamie ustnej. Aron od razu to wykorzystał. Poczułem jak coś dużego rozpycha moje usta.
-Spróbuj tylko ugryźć, a pożałujesz. -syknął chłopak. Nie poruszyłem nawet głową. Nie musiałem. Aron tak mocno wbijał się w moją jamę ustną, iż zacząłem myśleć, że zaraz zwymiotuję. Mój brat nie powstrzymywał się przed jęczeniem. Pieprzył moje usta mocno i szybko. Usłyszałem przeciągłe jękniecie i poczułem słoną ciecz. Na początku chciałem wypluć lecz Aron mi to uniemożliwił. -Połknij, już. -... -Głuchy jesteś!?
Przełknąłem i zacząłem głośno kaszleć. Brat podszedł i brutalnie wpił się w moje usta. Nie oddawałem pocałunku. Nie mogłem. Nie chciałem. W następnej chwili pochylał się nad moimi bokserkami. Zaczął ugniatać ich zawartość, co wywołało tylko jęk bólu. Wstał i podszedł do jakiejś szafki. Nie widziałem co z niej wyciągnął. Wrócił do swojej poprzedniej pozycji i nożem rozciął ostatnią część garderoby, którą miałem na sobie. Czyli to wyciągał z szafki. Jednak, dlaczego on go jeszcze nie odłożył? W tej samej chwili poczułem zimne ostrze na skórze brzucha. Co on chce zrobić!? Zaskomlałem cichutko i popatrzyłem na niego. Wpatrywał się w nóż na mojej skórze jak zahipnotyzowany. Aron zaczął nacinać skórę mojego podbrzusza. Jechał coraz wyżej, później niżej, znów wyżej i z powrotem niżej. Wyszło z tego coś na kształt serca. Jednak to jeszcze nie był koniec. W środku wyrył swoje imię. Ból jaki wtedy czułem był nie do opisania. Krew lała się z ran bezustannie. Aron nie przejmując się tym polizał moją męskość. Nadal nie odłożył ostrego narzędzia. Wytarł z niego krew w białą pościel łóżka. Obciągał mi. Jednak widząc, iż na to nie reaguję, przestał. Chwycił mocniej nóż, a ja momentalnie poczułem się jeszcze słabszy. Aron wsadził w mój odbyt rękojeść noża. Postanowiłem być już grzeczny, ponieważ nie chciałem poczuć w sobie drugiej jego części. Mój brat wprawił nóż w ruch. Bolało. Bolało jak cholera. Moje jęki połączone ze szlochem roznosiły się po całym pokoju. Chłopak wyciągnął nóż i znów przejechał nim po moim brzuchu. Zlizał krew z ostrza. Nie poznaję własnego brata. Rzucił narzędzie gdzieś w bok. Po chwili usłyszałem głośny brzdęk. Aron wszedł we mnie brutalnie, cały na raz. Poczułem ból rozdzierający nie tylko moje wnętrze, ale także serce. Krzyknąłem, a brat przyłożył mi dłoń do ust. Zapomniałem gdzie jesteśmy. Ktoś mógł mnie usłyszeć. Nie czekał aż choć trochę się przyzwyczaję. Od razu zaczął brutalnie się poruszać. Jego ruchy były szybkie, chaotyczne i powodowały tylko ból. Słyszałem jego sapanie i głośne jęki. Poczułem ciepłą ciecz w moim wnętrzu, która chwilę potem, wraz z krwią, zaczęła spływać po moich nogach. Aron opadł na mnie zmęczony. Nadal byłem związany, więc nie miałem jak się go pozbyć.
Po okołu pięciu minutach wstał i zaczął się ubierać. Odwiązał mnie od łóżka. Nadgarstki i kostki strasznie bolały. Skóra była zdarta do krwi. Zaniósł mnie do łazienki i włożył do wanny. Zetknięcie moich ran z wodą spowodowało bolesne szczypanie. Ciepła ciecz, która otulała moje ciało, momentalnie zrobiła się czerwonawa.
Po szybkim opłukaniu się wyszedłem z ręcznikiem przewiązanym na biodrach i zauważyłem, że zniknęła splamiona pościel, a moje porozrywane ubrania nie leżą na podłodze, tylko na szafce. Całe szczęście, że jest piątek i nie muszę jutro wychodzić z pokoju. Ubrałem na siebie spodnie od piżamy i bluzkę z długim rękawem, na wszelki wypadek. Gdyby ktoś chciał mnie odwiedzić. Mimo mojego naprawdę wielkiego zmęczenia, sen nie chciał nadejść. Zasnąłem o 3 w nocy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz